Smutny Erosie…

Niespodziewanie zjawiasz się Erosie,
z jasnymi włosami i swym srebrnym głosem,
smutkiem zaprawiasz dziś moje radości,
a miałeś mnie dotknąć swą strzałą miłości!

Odchodzisz,… a mogłeś uskrzydlić tę chwilę,
co czai się w sercu uśpionym motylem,
rozpalić ogarek,… wciąż tli się nieśmiało…
spraw, by wciąż pięknie życie ze mną grało!

Dostrzegam cię w tłumie w letargu uśpionym…
Ty dziś swe uczucia lodowacisz, studzisz.
Przyjaciół omijasz w wspomnienia wtulonych,
tych za siódmą górą…może ich znów zbudzisz?

Dlaczego gubisz srebrne łzy po drodze?
przysiadasz samotnie na tej ławce w parku.
Teraz ja swym sercem do ciebie podchodzę,
przynoszę marzenia w jesiennym podarku…

Może znów potrząśniesz swą jasną czupryną?
i zanim trzy minuty jeszcze nie upłyną,
napiszesz kwieciście w swym jesiennym liście,
że kochasz mnie, i że się mylę,...oczywiście…

autor

Bliźniak

Napisany: 2006-09-21 Dodano: 2006-10-22 00:03:36

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 58

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie