Spóźniona miłość część jedenasta

Kochali się zachłanną, żywiołową miłością,
zapominając chwilami o całym świecie.
A bywały i burze, i deszcz, słońce i upał,
bo taki rodzaj miłości, miała po Matce w genach.

Po latach...

Psotny wiatr rozwiewał jej jasne włosy, miała zaróżowione policzki, a
w niebieskich oczach cień smutku.
Nagle w oddali zobaczyła jego sylwetkę, jakby wyczarowaną jej myślami,
przystanęła zaskoczona.

Jej melancholia ulotniła się w jednej chwili,
przypomniała sobie łączącą ich niegdyś miłość.
Teraz lękała się, jego wpływu na nią,
że może zaś przewrócić jej świat do góry nogami, całe jej życie,
które z takim mozołem usiłowała poskładać.

Po natknięciu się na niego na plaży,
przez całą noc nie zmrużyła oka.
Wciąż jeszcze bolało ją,
że tak łatwo zapomniał o niej,
utraconym dziecku i tym wszystkim,
co się z tym wiązało.
Jakby wszystko, co ich łączyło,
nie miało znaczenia.

Krążące w górze mewy lamentowały,
niczym zgraja niewidzialnych duchów.

C.d.n.
Tessa50

https://www.youtube.com/watch?v=a0hFZPvanMs

autor

Tessa50

Napisany: 2020-07-01 Dodano: 2021-07-01 10:25:43

Ten wiersz przeczytano 1627 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie