Sroczka ...

Siedzę pod drzewem, jem dobre lody
i nie spodziewam się tej przygody,
jaką los dla mnie dziś przygotował,
mego lubego mi ofiarował.
Nad moją głową fruwa ptaszynka,
pewnie mi wróży córcię lub synka,
bo naprzeciwko facet mnie stoi
i do mnie minki wesołe stroi.

Spojrzenia, ruchy, gesty zachwytu,
ależ ma w sobie on wiele sprytu,
by mnie zachęcić do miłowania
(ciężką jest ścieżka adorowania).
Siedzę cichutko niby mysz mała,
co się pod miotłę zdartą schowała
i proszę los mój i wszystkich świętych,
abym znalazła takie przynęty,
którymi jego myśli obmamie,
by go przedstawić tacie i mamie,
jako swojego narzeczonego,
przez tychże z niebios mi nadanego.

A on dość na mnie dziwnie spoziera,
palcami w włosach wartko przebiera
i śle uśmiechy w moim kierunku.
O! Boże złoty. Ruszył. Ratunku.
Co teraz robić? Pewnie zagada,
każda by z tego dość była rada,
a mi oddechu w płucach brakuje,
zaraz na glebie w mig wyląduje.

Lecz on podchodzi lekko speszony,
śle w moją stronę niskie ukłony
i taki tekścik w mą stronę rzuca,
że aż z wrażenia człowiek przykuca:
- Ptaki tu mają loty godowe
i narobiły pani na głowę,
teraz ma pani na czubku głowy,
coś co udaje beret brązowy.
Proszę niech weźmie pani chusteczkę,
bo się rozlało, jakby troszeczkę.
I tym sposobem piękne zaloty,
los powykręcał jak papiloty,
które opadły z mojej czupryny,
z błahej jak kupa ptasia przyczyny.

autor

niezgodna

Napisany: 2018-03-17 Dodano: 2018-03-17 11:49:37

Ten wiersz przeczytano 1707 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Bajka Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie