Staruszka...

Zamglone oczy
białe jak śnieg włosy
monolog puszczany w próżnię
i strach wszechogarniający...

rozdarta dusza
kołysze się na bujanym fotelu
tylu bliskich miała
zawsze przy sobie
teraz pozostało niewielu...
ach, jak niewielu...

czy wszyscy o niej już zapomnieli
czy czekają tam,
na drugim końcu świata
aż Dusza powróci do krainy bieli
gdzie istnieć będzie
do sądnego dnia
tego świata...

autor

Dżdżowniczka

Napisany: 2006-11-21 Dodano: 2006-11-21 22:17:00

Ten wiersz przeczytano 445 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie