Starzec

Spotkałam starca na ulicy
Niewidomy i smutny był…
Nie mogłam przejść obok tak obojętnie
Serce krzyczało: „Zostań w miejscu tym”
Jak mogłabym odejść?

Mężczyzna wiedział, że ktoś
Na niego patrzy się
Podniósł głowę,
Za rękę złapał mnie.
Poczułam w środku ból,
Niczym nieuzasadniony.
Zaczęłam lękać się,
Szukałam w kimś ochrony….

Starzec rzucił:
„Nie lękaj się”
I strach mój odpłyną gdzieś.
Przeprowadziłam przez ulice go
Po drugiej stronie leżało rozbite szkło.
Krzyknęłam: ”Uważa pan tam jest szkło”
W odpowiedzi usłyszałam: „Wiem”
Jak to…?
Skąd…?
Już miałam spytać starca o to, lecz…
On rozpłynął się z mgłą gdzieś.

Pytałam ludzi kim starzec był.
Nie znał odpowiedzi nikt…
Do samego Boga z pytaniem zwróciłam się.
On mi powiedział, że dziadek miłością nazywał się
Raptem układanka zaczęła zgadzać się…
Stary, ślepy, porzucony, szukał w kimś ochrony.
Starzec miłością zwany wyszedł szukać miłości u ludzi.
Nie znalazł jej…
Więc po co się tak trudził…?

autor

Madziulka d;)

Napisany: 2007-11-27 Dodano: 2007-12-06 17:34:20

Ten wiersz przeczytano 602 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie