Strach

A ja piszę tylko po to, by nie musieć wiele mówić

Każdy z nas jest wielki, w naszej wielkości tkwi strach
Dzięki niemu nie jesteśmy tak bardzo śmieszni
Stąpamy pewniej, bo ostrożniej stawiamy kroki
Nie myślimy o końcu świata, myślimy o innych
O tych, którzy być może patrzą…

A patrzą się wszyscy, obserwują i oceniają strach
My również oceniamy i obserwujemy na dystans
Z drugiej strony ulicy, z okna autobusu
Nie świadomi swojej śmieszności i dumni
Z bycia człowiekiem, z samego faktu istnienia

W tym fakcie zawiera się całe nasza świadomość
Bo świat to my, nasze troski i małe niepokoje
Radość, która wzbiera wiosną jak rzeka
Która wylewa się łzami i zatapia marzenia
Nasz mały świat, zamknięte koło

Trwamy w samych sobie, w swoim strachu
Stąpając po zniekształconym orbis terrarium
Boimy się bólu, kalectwa i blizn od noża
Nieświadomi, że najgorsze zadaje nam czas

autor

Bohun

Dodano: 2007-06-02 00:24:29

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie