Straciłem człowieczeństwo...

...słońce, rzeka, łąka, las...

Siedzę nad brzegiem rzeki
Wpatrując się w jej spokojny nurt
Myślę o tym co straciłem na wieki...
Czuję się jak... okręt bez burt...

Kiedyś pisałem ze smutku, z rozpaczy...
A teraz... niech Bóg mi to wybaczy...
Nie czuję nic... jak głaz na którym siedzę
Wewnętrzny chłód... jak nieumarły...Bredzę...

Pustka nad pustki... w mym sercu... nic
Jak żywy trup... zaczynam gnić...
Bez celu, bez odrobiny pragnienia
Nie czekam już na chwile uniesienia...

Tracę swe człowieczeństwo na własnych oczach
Bez wiary, bez nadziei... istnieje... nie żyje...
Moje serce już od dawna nie bije...
Zgasł płomień w błękitnych oczach

Żarzył się niegdyś iskrą miłości
Później smutkiem serce przepełniał
Teraz jestem jak żywy worek pełen kości...
Chcę żeby świat o mnie zapomniał...

...pustka, pustka... pustka...

autor

Mefo

Dodano: 2006-09-21 10:27:21

Ten wiersz przeczytano 957 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie