Stwierdzenie oszlifowanego księżyca

Wyłania się z niego prawdziwy, szalony posmak zamysłu rzeczywistości.

Jej niesmak miesza śmielej niż szalona burza
a zlepek wrażeń przysypuje jęczące ślady
jako szklany mit
pragnący wrednej zagłady
przyczajonej w śpiewających różach
w tych które bukietami z cudów mogły się stać
nawet kiedy już zrobiła swoje radykalna nić
zmuszający do nie bycia sobą świat

Ona nie do końca przegrała
tak twierdzi księżyc oszlifowany
ten który nie utknął między złudzeniami piejącymi
jako ciepła i naiwna skała
doprawiona wzmianką chciwej bramy
nad wyobrażeniami chaos siejącymi

Tylko nad nimi dojdzie do przełomu lukrowanego
do tego który posieka grę
jako posypana zagadkami chwila
skroplona też stalowym nie
tym które uciekło wszędobylskiemu dlaczego
tak jak rozbłysk przewracający
nawet te odczucia które trzyma szpila
wzmacniająca zamysł cuchnący

autor

kenaj262

Napisany: 2013-08-02 Dodano: 2013-08-05 12:36:34

Ten wiersz przeczytano 697 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie