"Szara rozpacz"

/dla Wileotwarznika Babci Broni vel Mimusia, vel Floriana K.:)/

Smutnieją bezgranicznie krajobrazy w szarości.
Kolory i refleksy pogubione w pośpiechu.
Niebo, trawy, dom; człowiek -
tracące zieleń drzewo.

Obrazy malowane z entuzjazmem latami;
tęczowe, pełne głębi - kwintesencja poezji.
Dotykające iskrą każdej cząsteczki ciała;
czasem ostrym pigmentem drażniły źrenice.

Znikają
barwy, kontrast - po drodze zatrzymane.

Żalą się po cichutku, na półkach z ram wyjęte.
Mistrz pędzla już nie poda. Renowacji nie będzie.


/wersja II - poprawiona 17.09.2015/

Smutnieją krajobrazy, w szarości się gubią
kolory i refleksy. Traci zieleń drzewo.

Obrazy malowane z entuzjazmem latami,
dotykały iskrą każdej cząsteczki ciała,
czasem ostrym pigmentem drażniły źrenice.

Po drodze zatrzymane kontrast tracą, głębię.
Powoli znikają, na półkach z ram wyjęte.

Żalą się po cichutku.

Mistrz pędzla już nie poda. Renowacji nie będzie.

/powyższy tekst inspirowany fotografią Floriana Konrada "Szara rozpacz"/

autor

cii_sza

Napisany: 2015-09-12 Dodano: 2015-09-12 16:46:11

Ten wiersz przeczytano 6485 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda Okazje Zakończenie roku szkolnego

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie