Szarość

W szarego miasta szarych odnogach
Wiatr skomląc błądzi
I smutek cichutko się skrada
Ludzi dotyka, dzieli i łączy

Szarzy ludzie, szare uczucia
Po ojcach i matkach dziedziczą
I dalej je dają w posagu
Dzieciom niczemu niewinnym

I gdzieś, czasem, odważnie
Serce głupie, szalone
Rwie się do życia i życiem się syci
W szarości nie chcąc zatonąć

Ech, serce, cóż to za obłęd?
W głowie obrazy malujesz...
Skąd bierzesz kolory nieznane?
Czemuż ty serce wtórujesz?

Lecz nie wie serce i nie odpowie
Tak, żeby rozum zrozumiał
I swoją każde obiera drogę
I zejść się z sobą nie mogą

Kroczy umysł traktem ubitym
Po znakach obiera kierunek
Do miast szarych przywyka szarości
A serce błądzi w gęstwinach

Wiosna przemija, lato rozkwita
W szarości ich giną kolory
Szarością ciężko oddycha
Umysł szarością zmęczony

Aż w końcu łamie się umysł
Życie ze śmiercią się miesza
W powszedniej, smętnej szarości
Nic go już nie pociesza

Gdzie serce!? Woła w rozpaczy
W żałobie po nim marnieje
I szuka go po omacku
Aż w końcu traci nadzieję



Lecz serce wyłania się z cienia
I szepta mu coś na uszko
I płacze umysł w wielkiej radości
Bo wreszcie zrozumiał serduszko

I tak z sobą, już po wsze czasy
Idą dalej przez życie
A wszędzie gdzie razem się zjawią
Szarość znika w niebycie

autor

onelostsoul

Napisany: 2021-03-08 Dodano: 2021-03-08 09:25:54

Ten wiersz przeczytano 1371 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie