Tak trzeba

Czas skłonić głowę przed udręką trudu
i powędrować tą drogą spełnienia,
co każe wierzyć wiarą niezachwianą
-w bolesną słuszność swego przeznaczenia.

Wziąć z sobą promień słońca porannego,
jasny,gorący w swym płomiennym blasku,
suchy płatek róży,pożółkły,nieżywy
i rosy kropelkę z ogrodu pustego
i jeszcze garstkę najpiękniejszych wspomnień,
pokorną miłość i namiętność szczerą
i okruch maleńki powszedniego chleba
i odejść,odejść,bo tak trzeba.

Porzucić złudzeń bezmiar trwożny,
- niech się rozleje goryczy purpurą
na białym ciele myśli uciążliwych
i zgasi trwanie doznań zbyt dotkliwych
a potem spojrzeć za siebie w zadumie,
by zapamiętać szczęście utracone
i łzę uronić jeden tylko raz
i odejść,odejść,bo już czas.

Czas przymknąć oczy w szarym pyle życia
-przed smutkiem i nostalgią gorzką
i wreszcie znaleźć dla duszy schronienie
i dla doznań szczerych godne ukojenie.

I patrzeć w pustkę ze swego ukrycia,
jak żal bezlitosny rozrywa nadzieję,
-jak rozpacz kruszy tego bytu ciszę pod ciemnym płaszczem bezgwiezdnego nieba,
- tak trzeba,bo tak właśnie trzeba.

autor

Allan Keens

Napisany: 1999-06-01 Dodano: 2016-03-02 01:40:42

Ten wiersz przeczytano 576 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie