Tam, gdzie ostatni pociąg,...

…czasem płacze. *** „Dusza człowieka powinna być twarda jak stal, wykuta z brązu, a nie utkana z wiatru.”- Nikos Kazantzakis // z dedykacją dla AsiNemo ;)

Otulasz mnie swoim ramieniem,
chcąc wniknąć w głębie mojej duszy…
Serce chcesz spalić dziwnym płomieniem-
nic nie jest w stanie tego zagłuszyć.
I wciąż przychodzisz, choć nieproszony,
grając innego, innego siebie…
A ja nieświadomie, chcę tych chwil więcej.
A ja chcę więcej i więcej Ciebie.
Chciałam zaufać, nie bać się więcej,
podejść do Ciebie, objąć goręcej…
Chciałam uwierzyć, że życie czasem,
też szczęście potrafi mieć dla mnie,
za pasem…
Nie patrzysz tak na mnie-jak dawniej patrzałeś.
I uśmiech Twój jakiś…oblany jest żalem?…
A jednak panujesz nadal nade mną,
A jednak me szczęście-to wciąż, to jedno…
Skazujesz mnie na szare wiraże
i jakże kręte losu korytarze.
Ja, owijam boleści bandażem
i w niepamięć im dążyć, każe…
…Ty, znowuż wbijasz nóż w me serce,
a słysząc krzyk bólu-pragniesz go więcej…
Prześladując tak-kochasz mnie?
Powiedz, powiedz…tak czy nie?
______

Modlę się byś nie znikł…
Boję się powiedzieć Ci, że…

kocham Cię.

autor

KfiAtUsZeK

Dodano: 2005-08-22 10:09:48

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Toniczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie