Tej jesieni

Aleje złotych liści...
Nie przejdziemy nimi choćby cud się ziścił.
Więc idę teraz sama, mój smutek się wzmaga.
Tęsknię za Tobą, wiesz?
Brakuje mi Twych uśmiechów, Twych łez...
Twych słów, tego spojrzenia...
Ciebie przecież juz nie ma.
Nie ma Cię dla mnie, nie ma Cię blisko...
To wszystko wygasa, jak wygasa ognisko.
Iskra nadziei we mnie płonie,
ona jedna zgasnąć nie chce...
Wierzę, choć wierzyć już nie chcę.
Wciąż czuję Twój dotyk na mojej skórze...
Boję się, że nie zniosę tego dłużej.
Gdybym chociaż tej jesieni,
spotkała Cię przypadkiem,
tak by tylko powiew wiatru był tego świadkiem...
Podeszłabym blisko,
złapała Cię za rękę,
w myśli zanuciła może jakąś smutną
piosenkę...

Niczego więcej nie chcę,
lecz to nie zgodne z Twą duszą.
Nienawidzę tego, gdy marzenia się kruszą...
To tak boli,
a co przyniesie jutro- wiem...
Szara jesień, smutek, łzy...
Szkoda, że nie pocieszysz mnie Ty.
Do Boga się modle, by dał mi Ciebie,
lecz przecież tutaj nie jest jak w niebie.
Sama musze iść tę kamienistą drogą...
Być może na jej końcu spotkam się z
Tobą.

Dotkniesz mych ust i wyszeptasz słowa:
Chodź kochanie,
wybaczam,
spróbujmy od nowa...

autor

Izaa1305

Napisany: 2007-10-01 Dodano: 2009-03-26 16:48:12

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie