.........::::::::::TITANIC::::::...

Płynie… tak niepokonany
Z miłością w głębi przez niebiosa oddany
Jak starzec plujący w swą nadzieje
Jedno dziecko łka a drugie z boleści się śmieje
W losie ponurym tkwią dwa serca szczodre
Jakby istoty nad wyraz dobre…
Ustami błądzą wśród oczu mgły
Trącając wszakże jednej gorzkiej łzy
Z lekka wiatr kołysze ich na progu życia
Trzymając w ręku scenariusz bycia i nie bycia
Bóg ująwszy rękę z biady pojmanego
Wprawił w ruch księgę psalmu zakazanego
Łódź płynąwszy co schron darowała
O swych cechach, o błogości jak nikt zapomniała
Do wody wtrąciła dusze, serca i rozumy
Ilekroć patrzysz, wynik za duży spływa w oczach tej sumy
Jednakże miłość kochanków w dziejach uśpiona pozostaje
A księga życia to co szkaradne oddaje
Nie ma już ludzi i łodzi bezkarnej lecz istnieje nauka miłości i jej dwa oblicza
Ująwszy.. zostały na koniec życia… a Bóg już tylko nam wszystkim szczerej miłości dolicza

taaakk..... nikt nie przywróci już życia tym wszystkim ludziom...

autor

Agatka

Dodano: 2007-03-09 15:38:44

Ten wiersz przeczytano 752 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie