To najzwyklejsza w życiu gra

To najzwyklejsza w życiu gra,
Reguł nikt zdradzić też nie może.
Zasady małe grono zna,
Wybrane spośród ludzkich stworzeń.

Jest prowadzący tą zabawę,
Orkiestra stare gra przeboje.
Takie nudnawe, oraz łzawe,
Do zatańczenia tylko w dwoje.

Parkiet zrobiony z klepek brzozy,
Wypastowany do białości.
Na nim dwie pary ćwiczą pozy,
Bliskie zachłannej namiętności.

Wreszcie nadchodzi mistrz sezonu,
Co ma rozbawić pusta salę.
Głosem dobiera ostrość tonu,
Chociaż nie słyszy go nikt wcale.

On z słów rozwija poematy,
Śmieszy i bawi ciętym słowem.
Potem życiowe śle dramaty,
Kładąc na szafot własną głowę.

Kolejny kawał program goni,
Brak głośnych wrzasków któż wybaczy.
Ani oklaski brudnych dłoni,
Które by mogły puentę znaczyć.

Aż zgasły światła skryte w ścianach,
Żaluzje ciężkie okna skryły.
Jeszcze się zapach snuł do rana,
Postaci, które tutaj żyły.

To najzwyklejsza w życiu gra,
Czas regułami chętnie rządzi.
Zasady małe grono zna,
Lecz jakie to są... komu sądzić

autor

Grand

Napisany: 2011-10-25 Dodano: 2011-10-26 08:34:43

Ten wiersz przeczytano 315 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie