* * * TO TY... * * *
Tyś się cała w swej krasie na świecie
pojawiła
Kiedy Lahezis nić życia Twoją snuć
zaczęła
A przy narodzinach Pandemia Ci
piastowała
Ona słynny pas wdzięków Tobie przekazała
Wspólnie z Ananke, ze sobą tak już to
ustaliły
By Ci Mojry radość życia tylko
przeznaczyły
A potem Ciebie zabrała do źródła
Hippokrene
Aby w Tobie rozbudzić poetyckie
natchnienie
Obmyła Cię także w żywych wodach
Kastalii
Byś wciąż z Erato szła przez życie obok
Talii
Dała Ci wdzięk Charyt i jasność dnia
Hemery
I obdarzyła uśmiechem, takim bardzo
szczerym
Potem wybłagała, u swojego brata –
Apollina
Byś szła przez życie, jako radosna
dziewczyna
Także by Kloto Twoje losy łagodnie
wykreśliła
A Atropos nici życia za wcześnie nie
przecięła
Tanatosa owinęła wokół pięknej własnej
dłoni
On Ciebie z daleka ominie, najwyżej się
ukłoni
Znając Twoją psychikę, doświadczyć Cię
kazała
Lecz, że wyjdziesz zwycięska, ona to
wiedziała
Oddała innym bogom, pod przemożne
władanie
Wiedząc, że wraz z nimi Tobie nic się nie
stanie
Ate ma Cię omijać, Morfeusz być
towarzyszem
Abyś we śnie widziała, według swoich
życzeń
Iris nad Tobą rozwija swą barwną wstęgę
tęczy
I wygania mrok Nocy, aby Ciebie on nie
męczył
O brzasku Paudrossos rosą skrapia traw
kobierce
Dla Ciebie ona to czyni, byś obmywała swe
serce
Na koniec starań Chronosa łaską Cię
obdarzyła
Zapewniając Ci wieczność, byś niezmienną
była
napisany Warszawa, dnia 21.09.2005r.
HERMES
Komentarze (7)
Mitologia.. tak pieknem opisana wielkim
Gdy serce kocha i pragnie
Miłosci wyznanie Twe czytac pozwala
Baśń ? Poezji nuta .. i piekne przesłanie
Potrafisz zaskakiwać nieustannie - tylko serce które
zapłonęło wielkim uczuciem umie tak pięknie opisywać
odczucia.
tyle tu piękności i mądrości sprzed wieków, ze gubić
się zaczęłam, ale chyba i autor troszeczkę się
pogubił bowiem rym wkradł się zupełnie nie w jego
stylu, ale za wiadomości z mitologii plus się
należy, a rymy sądzę, że w następnych wierszach będą
lepsze.
Tytuł Twojego wiersza niby niepozorny lecz zawsze
powtarzam że w prostocie jest tyle piękna...nie mogłam
się oprzeć aby do tego wiersza nie dąć
komentarz...kocham mitologie i starożytność to taki
świat ludzi zagubnych czyli marzycieli...często
wiersze prowokują jak ten Twój...postać która
opisujesz do mnie jest bardzo podoba i jeszcze
rozkochałam w sobie najsilniejszego Boga z bogów
spytasz się któż to taki hmmm nikt inny jak sam Eros
spojrzałam w jego cudowne oczy i wiedziałam ze pójdzie
za mną aż do Hadesu...Ci którzy znają mitologie widzą
ze to następny mit...a tak już poważnie to tylko
zabawa z uśmiechem:)
Czy ktoś lubi w poezji wykorzystywanie mitów.Mitem,
nazywa się dawną baśń lub opowieść o bóstwach i
półlegendarnych bohaterach.Trudny temat dla zawistnego
krytyka.Najbardziej znaną i obszerną jest mitologia
grecka. Grecy wyobrażali sobie bogów na podobieństwo
ludzi - mieli więc bogowie wiele cech ludzkich i
często ulegali ludzkim słabościom, choć byli
nieśmiertelni i obdarzeni boską mocą. Człowiek był
często zabawką w rękach bogów, ale też często nie
chciał podporządkować się ich woli.Jak na HERMESA
przystoi:):)Dziś, nie wielbię cię, nie czczę, nie
wierzę,
Rzucam święty twej kapłanki próg,
Bom poznała w tobie ludzkie zwierzę,
A myślałam, żeś wielki, żeś bóg !
„Człowiek jest wielkim samotnikiem, nawet wtedy,
gdy dusza jego pobudza duszę tłumu, a tłum wyciąga doń
ręce i wznosi oczy, nawet wtedy, gdy w uścisku z
kobietą łączy ciało i duszę i gdy oboje pragną się
przeniknąć”
Niezmiernie absorująca lektura...poetyczna, pełna
uroku fantazja Twojej twórczości...gratuluję.
Hmm. Asekuranckie wyznanie.