trzepoczę jak ptak (cykl cz.IV)

Piękne metafory w Twoim cyklu, przyciągają
magnetyzmem, odnalazłam w nim cząstkę
siebie...pozdrawiam:)

Oj wielka to była miłość i samotność, która po niej
pozostała cały czas jest nią wypełnione. Podoba mi się
ten zabieg zaczynania następnego wiersza z cyklu
tytułem poprzedniego. Tworzy się płynne przejście
pomiędzy nimi. Jestem ciekawa, co dalej i jakie będzie
zakończenie. Pozdrawiam, ładnie piszesz :)

Nie bardzo wiem jak rozumieć Twój komentarz, Wick.

też trzepoczę bezpiórymi skrzydły

bo już mi niziny ze szczętem obrzydły
tylko orłom dostępne niebo
kusi niespełnioną potrzebą,
bo ptak ptakowi nie dorówna
ja - stary gawron, z tego powodu
mogę co najwyżej lub poniżej gówna
grzebać nieustannie wśród orlich odchodów.

Bardzo ciekawie piszesz, mam Cię na oku:)))
"To co jest przyczyną naszych najgłębszych cierpień,
jest zarazem źródłem naszych największych radości."
Tak juz jest, coż zrobić...
Miłego wieczoru!

Pieknie i smutno.
Pozdrawiam:)

Wciąż smutne Twoje niebo.
Pozdrawiam

Pięknie i mocno powiedziane :)
Ciekawe spojrzenie na życie prezentują Twoje wiersze.

Serdeczności

błękit muska powieki
jednostajną pieszczotą

kojarzę jeszcze dodatkowo zieleń
tańczącą na mapie ciała

Widzę tekst przesiąknięty błękitem..
Pięknie.

Bardzo ładny wiersz.
:)

pieknie :))))))