Twarz samotności.
Samotność otulona woalem
jesiennej, zimnej mgły.
Srebrny tuman, tajemnic
broni, upartym milczeniem.
Skrywa goryczą nabrzmiałe łzy,
a drobne perełki dżdżu
osadza na ciepłą twarz.
Krok w stronę nieznaną,
wokół srebrno-mleczna dal,
rodzi następny krok.
Życie płynie,
a niebo - ponad mgłą
autor
kulasiekula
Dodano: 2014-11-23 23:00:38
Ten wiersz przeczytano 835 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Bardzo dobry wiersz.Pozdrawiam
Tytuł mnie skusił do przeczytania wiersza i powiem, że
nie żałuję mhmmmm warto było, ponieważ wiersz sprawił,
że na mojej twarzy uśmiech się pojawił?
Pozdrawiam serdecznie:)
bardzo dobry refleksyjny przekaz ... wiersz taki z
najwyższej półki ;-)
pozdrawiam
ciekawie o samotności... oby mgła się szybko
rozwiała... pozdrawiam :)
Smutnie i pięknie zarazem,
bardzo dobry poetycki przekaz.
Pozdrawiam serdecznie:)
Bardzo smutne. Dobranoc
Piękny wiersz powstał:)kolejny;)
dużo radości życzę i nieba błękitnego by uśmiechnęło:)
Piekna poezja:-) pozdrawiam z usmiechem
Ładnie piszesz. Czyste ,,niebo ponad mgłą'' :):)
Pieknie poetyckim językiem piszesz o życiu
Pogodnie pozdrawiam :)
Zna ten stan bardzo dobrze dobry wiersz pozdrawiam