Twórczy ratunek

Jest wieczór, a będę siedział i do rana!
jeśli nic nie napisze.
Głowa kipi od myśli, chcę spać
lecz to niemożliwe.
Napiszę kilka słów na tyle gorzkich
by przyniosły ulgę i wzniosły ciszę.
Będę koronował dobro, którego nigdzie nie widzę.
Napisze ze miłość jest samotna i dlatego taka wielka
niezrozumiana i niepojęta.
O losie napisze szydercy doskonalmy
który z poczucia humoru słynie nie małym.
O dzieciach które biegają beztrosko po trawie
ach jak im zazdroszczę duszyczki niewinnej głupiutkiej i malej.
Napisze o sobie kilka slow wzniosłych gdyż podobnie jak los od ironii nie stronie
nazwę sie mrówką i władcą świata, żaglem sterem... dziurawą burtą.
I wspomnę o Tobie Boże bycie doskonały
który jesteś tak wielki że aż niewidzialny.
Na koniec powiem ze to jest początek,
przełamie sie wpół, zatopię w nieświadomości.
A rano wstanę i zjem na śniadanie tą kolacje
której wczoraj zjeść nie zdołałem.

autor

obcyy

Napisany: 2008-04-15 Dodano: 2008-04-15 22:58:24

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie