Uciekam przed sobą,zabijam się

Dokąd zmierza mój świat?Chciałbym wiedzieć już,bo nie wiem ile go zostało,
ja już nie cjcę gonić,a czekanie wyrywa mi serce i rozpruwa krzykiem gardło.
Ja się chyba nie nadaję,pragnienie moją karą,tylko za co?
Niewiele chcę i płaczę wciąż w ukryciu,bo życie mnie zdradza i nie chce nic się zacząć.
Wokół tyle ciernistych krzewów,jak duchy mnie prześladują,donią i ranią,
wszędzie macki samotności,gdzie mój zbawczy Anioł?
Wiem,czekać i wierzyć,i tak nic innego nie pozostaje,
ale cierpienie nie pozwala milczeć,muszę wylać te pokłady mętnych łez zanim się rozpaczą zadławię.
Niby świeci słońce,niby jeszcze nie umieram,niby jest świat,jutrobędzie i potem jeszcze chwilę,
ale jakby mnie nie bylo jednak,przemykam co dzien przez puste me ulice.
Oddech ciężki,głowa rozgrzana od myśli apokaliptycznych,serce nienawidzi samo siebie,
tyle potrzeby w jedną kierowanej stronę,tyle żalu do samego siebie.
Ciężarem jest bycie ogrodem miłości,nie szukajcie tu pięknego kwiatu,
ja uciekam przed sobą,ja zabijam siebie własnymi marzeniami.
I czekam,czekam tak w mrocznym chaosie,
kiedyś ujrzę światło dnia,kiedyś...jeśli zdążę.

autor

rebel

Napisany: 2007-03-06 Dodano: 2007-03-06 11:33:23

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie