Uczyń z niego przestrzeń

Słusznie nazwałeś świat snem i marą
Uczyń z niego przestrzeń jasną i stateczną
Siedzibą człowieka z bosko - ludzką wiarą
Anioła przyjm do siebie i wiarę odwieczną

Anioł z tobą zamieszka, będzie za pan brata
Gdy zło się w pył rozsypie, lewak Kain ujdzie wiarołomny
Ożyje zarys pierwotny od kolebki świata
Człowiek gmach wzniesie, gmach boży niezłomny.

Anioł drogą i pomostem jest zarazem
Między niebem a ziemią z człowiekiem jest razem
Anioł z człowiekiem jak gdyby za ręce
Przechadzają się od ziemi do nieba,
Od nieba do ziemi i więcej
Od ziemi i z powrotem - tak trzeba !
Kurz wznosząc złoty, szlakiem złocistym
Z gospodarskim spojrzeniem książęcym
Z spojrzeniem krystalicznie przejrzystym
Tak mądrym jak czystym.

Ozłacają białe płatki kwiatów
Pozłacają białe ptaków skrzydła
Kreśląc ludzkie dusze i serc ludzkich prawidła
Nieznane dotąd żadnemu ze światów.

autor

Agamemnon

Dodano: 2008-12-22 00:07:41

Ten wiersz przeczytano 503 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie