Umierające bezpieczeństwo - PROZA

Pierwszy raz publikuję tutaj prozę. Dziękuję za wszystkie komentarze i sugestie.

Uwielbiam deszcz - jest zimny, czysty i świeży. Kryje się w nim dziwna moc, której nigdy nie będę w stanie zrozumieć. Kocham noc. Noce są magiczne. Jako dziecko nigdy nie bałam się ciemności. Jest majestatyczna. Ciemność pachnie spokojem i pięknem. Nie można przecież bać się czegoś, co piękne, prawda?
Połączenie tych dwóch małych miłości daje mi poczucie szczęścia. Nie, nie głupiego oszołomienia, które powoduje euforię i sprawia, że czarne punkciki w oczach robią się wariacko szerokie. To moje szczęście jest pełniejsze – jest lepsze, bo miesza się z bezpieczeństwem.
Siedząc w łóżku pod zmiętą kołdrą, mimowolnie zamykam oczy i wsłuchuję się w miarowe dudnienie kropel o blaszany parapet i dachówki. Tak smakuje coś, co ludzie potocznie nazywają relaksem. Relaks. Nie cierpię tego słowa, jest przesiąknięte nowoczesnością. Ja wolę mówić o odprężeniu. Ja? Podobno egoiści zaczynają zdania w ten sposób. Chyba nie mam zadatków na egoistkę. Nie mam, prawda, mamo?
Dźwięk koi moje uszy, rozlewa się i wplata pomiędzy rozhulane myśli. Wiruje jak najbardziej zwinny tancerz, zostawiając po sobie zapach parnego lata. Zwalnia rytm, zrzuca czarną marynarkę i kusi, a myśli - oczarowane jego nietuzinkową charyzmą - dają się ponieść w spokojny pląs. To nie tango. To walc. Unoszą się nad parkietem usłanym z mgły. Tańczą uroczo. Wolniej, wolniej i wolniej... W końcu zamierają. Teraz stoją, przypominając posągi wykute z szarego, pozbawionego wyrazu kamienia.
Czuję, jak niewidzialna dłoń dotyka mojego czoła – tak troskliwie, jak przed laty robiła to Ona. Ta dłoń to połączenie dwóch wspomnianych miłości. Jest miękka, ciepła i nieduża. Niewiele większa od rączki przeciętnego dziesięciolatka. Zupełnie jak dłoń mamusi... Drobne palce gładzą mnie po policzku, jakby chciały swoim ciepłem nakreślić na mojej skórze tylko te piękne wspomnienia. Mamo? Palce nie przerywają. Gładzą mnie tak czule i jednocześnie tak zdecydowanie, jakby chciały ochronić od wszelkiego zła tego świata. Udaje im się. Korowód dawno zapomnianych obrazów przelewa się potężną falą. Czuję jak lewy kącik moich spękanych warg unosi się lekko ku górze. Jest też jeszcze coś. Deszcz dudni coraz mocniej. To bezpieczeństwo. Czuję je. Mamo?
Wyciągam rękę przed siebie, mknę w ciemność. Serce bije powoli, zdrowo i niezbyt mocno. Nie boję się. Przecież się nie boję. Sięgam głębiej, ciągle mam nadzieję uchwycić to, co zostało mi odebrane. Przez palce przelewa się mrok. Pustka. Mrok jest rzadki i nieprzyjemnie śliski. Lepi się do mojej chłodnej dłoni. Deszcz już nie puka o dach. Może umarł? Tylko wiatr świszczy bezlitośnie i każe gałęziom kłaniać się ziemi. Ani śladu miękkości. Ani śladu ciepła.
To nie byłaś Ty, prawda, mamo?

autor

Kaweczka

Napisany: 2013-08-09 Dodano: 2013-08-11 15:15:41

Ten wiersz przeczytano 1711 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie