Upadek człowieka

Na świat przychodzą oni,
jak było zaplanowane.
Pierwszy oddech, pierwsze
spojrzene, ich pierwszy płacz..

Różne nacje, kolor skóry,
osobowości odmienne.
Czas dorastania, czas buntu
i czas pierwszej miłości.

Wiele dusz, jedna zbiorowość
i jedna ziemia, jedyny dom.
Jaki cel tych istnień wszystkich?
Czy rodzą się by kochać, a może
dla cierpień??..

Świat zakrzywia się,
gdy umysł jest świadomy.
Nie jest litościwy, nie jest błogi.
Nie przytuli ani nie pocieszy..

Umierające ciepło zastępuje chłód.
Życie z poczwarki nie zmieni się
w piękno motyla, niestety to
szara rzeczywistość.

W domach świeczki gasną, iskierki
nadziei odchodzą gdzieś.
Na ulicach smród, walące się
gazety i pudełka.

Gdzieś w bramie relacje patologiczne,
kałuża krwi w kamienicy a obok Ci,
co patrzą obojętnie.

Na górze ignoranci w swych czarnych garniturach.
Nie umoczą drogich butów w ścierwie,
które innym serwują.
Wyższe uczucia uśpione w ich sercach.

Krainy zapomniane, jak Dzieci Słońca
na Czarnym Lądzie.
Coraz głośniejszy płacz ludzi,
jego echo niosące się po betonowym
świecie..

Wszechobecnie panujący głód,
nie tylko miłości..

Wszystko tonie w źródle nienawiści,
to konsekwencja wolnego wyboru
i zrodzonego zła z czynów ludzkich...

autor

Snowboarder

Dodano: 2007-05-28 09:27:45

Ten wiersz przeczytano 1373 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie