Utrapione myśli-dom dziecka

Mam wrażenie, że znałam was
już tysiąc lat temu.
Lecz wy jesteście gdzie indziej
niż ja.
Wy zamknięci za murami smutku.
Wy słyszycie każdy swój cichy krzyk.
Niezauważalni.
Ja ciągle mam przed sobą przestworza,
radością zagłuszam niewyraźny swój szept.
Widzialna.
Wy nie macie przy sobie dwóch
tulących serc.
Mnie prócz tych, otaczają inne.
W waszych oczach głucha nicość,
wieczne czekanie.
W moich wyznaczona ścieżka,
poukładanie.
Mój świat na tyle kaleki,
iż myśląc, że zna waszą duszę,
nie jest w stanie
wyobrazić sobie jej utrapienia.

autor

zdrobniona_

Napisany: 2009-05-11 Dodano: 2009-05-11 21:46:49

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie