Walka z przeznaczeniem.

Wyjęty z szuflady.

Czuję, że to co było dawniej,
powoli, lecz dobitnie wymiera.
To już nie te same ruchy,
uśmiechy i spojrzenia.
Próbujemy walczyć do końca,
przeciwstawić się tej wielkiej sile.
Sile, która próbuje nas rozdzielić.
Widocznie staramy się za mało.
Z dnia na dzień stajesz się
jak obcy człowiek znany z widzenia.
Przyjaciółko, w którą tak wierzyłam,
na której się nigdy nie zawiodłam.
Przebij się przez mur, przeskocz fosę,
a osoby przeciwne obejdź okrężną drogą.
Ja będę czekała i patrzyła z boku,
cała mokra od łez i potu.

Dla Natalii, o której nie potrafię zapomnieć... I ciągle mam nadzieję, że jednak wrócisz.

autor

Nikala18

Napisany: 2008-08-15 Dodano: 2008-08-15 13:51:01

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie