Wbrew starej miłości..

..lecz niedokońca

...znów przypominają się tamte chwile...pomóż, bo niechcę cierpieć już tyle...
za dużo jego wszędzie...w samotności, w popędzie...
on był Tym pierwszym, niezastąpionym...tym, który w sercu został utwierdzony...
wypisał na nim swoje inicjały...lecz postanowił by skamieniały...złamał je na pół...krwią
się zalało...cała jego miłość...to wszystko umierało...niemogąc uwierzyć, że to wszystko
mija...że to ten jedyny mnie samą zabija...mówił, że kocha i że tak już zostanie...to tylko
było 'mnie' czarowanie...ja wierzyłam, że z tego wyjdziemy...że wszystko od nowa, jak
kiedyś zaczniemy.....i już prawie tak było...wszystko sie naprawiało...lecz moje serduszko
się zawahało...poznało kogoś kto miał w sobie...to małe coś, coś w podobie...oczy zaszkliły
się z niepewności...serce ruszyło wbrew starej miłości...lecz nigdy nie pokocham tak samo
jak jego, kogoś nowego.....tego drugiego...przykro mi, że to właśnie Ty...trafiłes na mnie,
gdy ciekły mi łzy...gdy zbłądzona wyobrażałam samą siebie, jako anioł wysoko, gdzieś
w niebie...najlepsza rzecz jaka mogła się wtedy zdarzyć...to uciec od wszystkich i przestać
marzyć...bo tak na prawde nic niewiedziałeś...jak mocno cierpie - sprawy se niezdawałeś...
młodziutkie serduszko oplątane żalem...ktoś porzucił daleko i nieprzejął się wcale...to
wszystko, to cierpienie przez moją twarz przemawiające...minęło lecz niedokońca przez Twe
serce kochające...

dla mojego suoneczka

autor

sFixowaNa

Napisany: 2006-09-05 Dodano: 2007-02-12 09:39:56

Ten wiersz przeczytano 796 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie