**we filiżance zimnej kawy

we filiżance zimnej kawy
piętnaście pustych oddechów odbitych
układało się w jeden cichy dźwięk


sen skruszony , sen miniony
kwiaty czerwono zamglone
uczyły się na nowo śpiewać
a marionetce zza śmietnika
na końcu Poznańskiej
łzy stopiły rumieńce piernikowe

opowieścią o starych zegarach
bijących godzinę siedemnastą
upić się jak sokiem z mięty
wejść na szczyt
i zagrać kukułkową balladę

na nowo tańczą ziarna
na nowo śpiewają kwiaty
na nowo uczą się życia
dawno zapomniane
kaleczone zegary


12-12-2006r.

ehh jak łatwo pozbyć się uśmiechu przez zapomnienie...

autor

psychodelicznie

Dodano: 2006-12-12 19:46:18

Ten wiersz przeczytano 587 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie