Wędrując w labiryncie

W cieniu przekleństwa, dusza skręca się w żałości,
Mrok oplotł mnie, pragnąc ran tajemniczych.
W labiryncie bezsensu, drogę zgubiłem,
A nędzny los wokół mnie układa swe zasłony.

Wewnętrzny głos, jak jad piekielny, cierpiętniczy,
Myśli trujące, jak węże jadowite i złośliwe.
W otchłani nienawiści, umysł traci równowagę,
A serce, w tęsknocie za światem, wyrzuca się w nieznanie.

Pustka otacza mnie, jak bezmiar czarnej głębiny,
Zacieram się w niej, jak pył, unoszony przez wiatr.
Ciemność owija moje ciało, jak okrutne kajdany,
A nadzieja umiera, jak żar w popiele zgaszony.

Wewnętrzny gniew, jak płomień nieokiełznany i dziki,
Pożywia się bólem, jak bestia rozwścieczona.
W labiryncie myśli, skuty męką, uwięziony,
Bez wyjścia, bez ratunku, w mroku bezsilności tonę.

Wartość i sens przemijają, jak mgły rozchodzące się w dal,
Życie jest męką, a dusza tonie w rozpaczy.
Beznadziejność mnie ogarnia, jak zaraza drapieżna,
A każdy krok naprzód jest kolejnym ukłuciem wciąż.

W tej udręce duszy, nie ma zbawienia ani nadziei,
Przeznaczeniem moim jest cierpienie i zguba.
W cieniu samotności, mrok rośnie coraz wyższy,
I nie mam już siły, by pokonać tę bolesną krzywdę.

Tak wędruję po labiryncie, bez celu i beznadziejności,
Jestem skazany na mroki, na łańcuchy smutku spętany.
Moje istnienie, jak klątwa skazańcza przeklęta,
Usłysz mój głos, gdy cisza wywołuje wołanie.
__________

W cieniu odrzutu, dusza chwieje się w ciszy,
Mrok oplata mnie, pragnąc czarnej mądrości.
W labiryncie pytań, drogę utraciłem,
A los groteskowy wokół mnie tańczy.

Głos wewnętrzny, jak wicher, rozdziera mnie wstęgi,
Myśli rozpaczliwe, jak błyskawice jadowite.
W otchłani nienawiści, umysł się plącze,
A serce tęskniąc za światem się marnuje.

Pustka wokół mnie, jak bezdenna przepaść,
Znikałem w niej, jak drobiny piasku wiatru.
Ciemność mnie zepływa, jak okrutne kajdany,
A nadzieja płonie, jak żar w popiele.

Wewnętrzny gniew, jak wir szalony i senny,
Pożywia się bólem, jak zwierzę rozszalałe.
W labiryncie myśli, w mękach pochowany,
Bez wyjścia, bez ratunku, w mroku osaczony.

Wartość i sens topnieją, jak dym w dal,
Życie to więzienie, dusza na dnie tonie.
Beznadzieja gryzie, jak zaraza dzika,
A każdy krok naprzód, kolejne ukłucie.

W tej udręce duszy, nie ma zbawienia,
Moim przeznaczeniem jest cierpienie i zguba.
W cieniu samotności, mrok narasta,
I brakuje sił, by przemóc tę krzywdę.

Tak wędruję po labiryncie, bez celu i wiary,
Uwięziony w mrokach, łańcuchami smutku związany.
Moje istnienie, jak klątwa przeklęta,
Wysłuchaj mego wołania, gdy cisza wzywa.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-06-20 Dodano: 2023-06-20 19:42:48

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Monolog Klimat Melancholijny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie