Widziałam anioła

Mówią, że dobre anioły są wśród nas.
Lecz gdzie ich szukać, gdzie one są?

Minęło już kilka dni, a mi się wydaje, że nadal śnię.
Będąc w mieście na zakupach, mając jeszcze chwilę czasu do odjazdu mojego busika zahaczyłam o stoisko z butami na naszym słynnym bazarku. Wszak to tylko pięć minut drogi do przystanku.
Wpadły mi w oko beżowe czółenka, które postanowiłam przymierzyć, może nawet kupić.
Jeszcze dobrze ich nie ubrałam, a tu, tuż za plecami słyszę:
– Ja za te buty zapłacę.
Spoglądam na nieznajomego nieco zmieszana. W duchu myślę – czy ktoś bezinteresownie robi prezenty? Zmierzywszy od góry do dołu rzekomego darczyńcę odpowiadam:
– Nie, dziękuję.
Ten powtarza – ja za te buty zapłacę!

Dobre sobie, trele morele – słyszę w swojej podświadomości.
– Nie dziękuję. Jeszcze nie wiem, czy je wezmę – odpowiadam.
Ponownie mierzę swoim wzrokiem nieznajomego mężczyznę. Stwierdzam, że ma około czterdziestu lat. Ubrany tak sobie, zupełnie przeciętnie. Ot, taki zwykły, szary człowieczek. Nie może więc o mnie myśleć, jako o obiekcie seksualnym. Jest za młody!

Widzę, jak sięga po portfel i chce płacić.
– Nie dziękuję, sama zapłacę!
– To może chociaż dziesięć złoty dołożę – mówi głośno i wyraźnie.
– Nie dziękuję – kończąc rozmowę wyciągam z portfela odpowiednią kwotę, pakuję buty i ruszam w stronę przystanku autobusowego. Po drodze zahaczam o „milę”. Tam oczywiście spędzam kilka chwil. Mając już niewiele czasu pędem ruszam na przystanek. – Mam jeszcze 10 minut, jest ok – myślę.
Nagle, tuż za plecami słyszę ponownie znajomy już głos – znalazłem Cię. Widzisz? Przede mną nie uciekniesz! – podaje mi dłoń i się przedstawia.

Mam kocioł w głowie. Nie pamiętam jak się nazywa. Wsłuchuję się jednak w to, co chce mi powiedzieć.
– Wiesz, znają mnie tu wszyscy. Kręcę się po rynku i starówce już od 20-tu lat. Codziennie, niezmiennie wydaję 400 zł na potrzeby innych. Wydane pieniądze wracają do mnie z nawiązką. – Wierzysz w to, że dobro powraca?
– No jasne, dobro zawsze powraca – odpowiadam. Widzę, jak kilku przechodniów na jego widok kłania się. Nie wiem, co o tym myśleć. – Ukryta kamera? – Znają go, naprawdę znają!

Podjeżdża mój autobus. Wsiadam do niego, a mój rozmówca tuż za mną. Wyciąga z kieszeni dyszkę i głośno krzyczy do kierowcy – ja za tą panią płacę! – co oczywiście czyni. Podaje mi dłoń na pożegnanie – wszystkiego dobrego – syka, po czym wysiada z autobusu.
– Cóż to było? – myślę sobie w duchu. – Prawda to, czy fałsz? A może mi się śniło?

Teraz, ilekroć spojrzę na buty uśmiecham się sama do siebie. – Czyżbym widziała anioła?

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2019-09-26 Dodano: 2019-09-26 10:09:14

Ten wiersz przeczytano 1938 razy

Oddanych głosów: 34

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie