Wiekuiście smutniejesz
Wiekuiście smutniejesz
gdy świat wiary rozpada się
osamotniony bezradny bieg
ku zmarłej przestrzeni
przez ruiny młodości
Wiekuiście smutniejesz
gdy sam ze sobą trwasz
połykasz nieznanych myśli ślad
kamienie łez
które rozpływają się w nicości
Cóż mogą słowa
bunt, beznadzieja, skowyt nazw
gdy lęk oddechu
w samotnych ścieżkach
wśród zamknietych swych walk
autor
Uranos
Dodano: 2008-09-04 13:43:13
Ten wiersz przeczytano 1276 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
patos, metafory dopełniaczowe (swiat wiary, ruiny
młodości, myśli ślad - tu jeszcze nieładna inwersja,
kamienie łez - o matko, skowyt nazw - masakra, lęk
oddechu). do PORZĄDNEGO dopracowania.
Tytuł jest piękny mimo smutku i bardzo wymowna treść
Dobra poezja Brawo!