Wzburzone
Wzburzone morze nie prosi o ratunek
w tańcu fal i myśli trwasz jak kamień
a cisza i gniew zlepione na próbę
by zbudzić miłość rozkołysaną nad ranem
Ty sam wśród tłumu pytasz o wszystko
krocząc po piaskach i wspomnieniach
niewspomnianych
by teraz śpiewać pochwałę ... niewinność
by ufać zdybytym przestrzeniom nieznanym
Wzburzone morze - odpowiedź przyrody
która z człowiekiem scalić się chce
gdy ten na na wieki pragnie ochłody
bo wciąż nieudolnie za horyzont się pnie
autor
Uranos
Dodano: 2008-08-20 11:53:37
Ten wiersz przeczytano 704 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
morze ...glebia niepoznana...sila ktora potrafi
wzbudzac respekt...a ludzie... ciekawscy
marzyciele...ale to wlasnie w nich jest sila
napedowa....choc nie wszystkim uaje sie siegac za
horyzont...tyle mojej refleksji... wiersz interesujacy
..nie zaluje ze przeczytalam
masz rację każdy człowiek w swoim życiu przechodzi nie
jedną burzę, sztorm nieraz, a jednostka ziarnkiem
piasku tylko, bardzo dobry wiersz, podziwiam:)
Zgadzam sie opinią Tesss, 7-my wers łamie rytm no i
"scalić" popraw, wiersz bardzo wzniosły gratuluję
pomysłu.
Morze to sila niezbadana,,,nieogarnione,
niezglebione , czkowiek przy nim mala
wody kropelka,,,dobry refleksyjny wiersz.