Wielka Woda - 2002

znów przeszła Wielka Woda
nie patrząc na ludzi, na granice, na wiarę
przeszła zostawiając żniwo zniszczenia
milczenia i ludzkich łez ...
w Wielkiej Wodzie wielka siła drzemie
nie zostawia nic na swojej drodze
ludzie są jak kamienie
topią się w tej wodzie –
a jednak może właśnie ludzka siła
wiara, że można inaczej
nadzieja – że coś ona zostawiła
w pamięci dziurę ...
tysiące rzeczy są – a potem nie ma ich wcale
miliony myśli odchodzą, przychodzą przelotnie
ilu jeszcze musi odejść –
by zrozumieć ?
by podejść ?
by podać swą dłoń – tak zwyczajnie
po prostu ?


natura – krzyczy, woła, szepcze
człowiek nie słyszy, chodzi, depcze
Matka Ziemia bierze odwet, walczy, skrzeczy
tak się dzieje – gdy człowiek naturę kaleczy ...

autor

daub

Napisany: 2002-08-24 Dodano: 2007-03-14 20:09:02

Ten wiersz przeczytano 318 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie