***

Wielkie sny się przed nikim nie otworzą z powiek
Trwają dalej w omamach i niezrozumieniu
Na drugiej stronie skóry wyszywając powieść
Jak na żaglu, aż zwiedzie wiatr ku nie-istnieniu.

Zmieniają z wolna błękit w coś, co wyższe od nas
My, kariatydy nieba niebiesko-gniecione
Gdy Bóg sto supłów-fali: chmur na swoich wodach
Wiąże, nie chcąc o jutrze ponownie zapomnieć

Ach, mara, rzeczywistość, nasze dwa bieguny
Mistrzowsko rozdzielone przed złączeniem w nie-byt
Naprężają się żyły tego świata - łuny

Aż pękną. Z ciemnej skroni, zawinięte w kroplę
Jak z listka spadnie życie, pełnią. Pojmie gwiazdy.
Gwiazdy są milczącymi punktami przestrzeni
Na przekór całej reszcie przepełnionej głosem.

autor

Zygfryd

Dodano: 2009-12-29 22:48:46

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie