Wojna II

Młodziutki chłopak patrzy na te zjawiska wzrokiem w którym można wyróżnić albo strach..albo obojętność

Błysk pocisku w swietle słońca,
tysiace karbinow trzymanych przez niedorostki.
Wystraszone twarze pod zielonymi helmami
Ledwie wystaja te male noski.
On tez miedzy nimi. Z przerazeniem slucha
swistu kul w tysiecznym gwarze powietrza.
Dzielnie kryje sie przed strzalem wroga.
Wokol niego ludzie padają, a on ciagle na
swym stanowisku trwa. Widac ze sie boi,
widac ze nie chce tu byc, w oczach jednak
nie ma lez. Oprocz strachu nic nie wyrazaja.
Kolejny strzal...tym razem celny..prosto w jego
mala piers skryta pod mundurem. Zamyka sie
wlasnie swiat na jego wolanie o pomoc...Umiera
a w pamieci przyjaciol-zolnierzy na zawsze zyc
bedzie jako dzielne Orlę Polskie

autor

aniolzycia17

Napisany: 2006-03-17 Dodano: 2008-02-28 16:37:32

Ten wiersz przeczytano 548 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie