Wschód uśpionego słońca

Lekkie pierzaste obłoki,
poszeptały cichutko
splotły złocistą siatkę,
by wyłowić,
uśpiony w kołysce gór
skarb dnia…
Z wysiłku zaczęły
zmieniać barwy
ze złotej na pomarańczową,
aż przybrały kolor miedzi,
jak ten dzwon
z pobliskiego kościółka…
I… pękła niebiańska siatka
rozsypała się na horyzoncie
grą świateł
i świetlista kula
z radością ruszyła
na codzienne szlaki
rzeżbiąc dla każdego
nuty ciepła
promiennym wzorem.

autor

Maryla

Napisany: 2005-08-28 Dodano: 2005-09-19 05:42:30

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie