Wszystko to się stanie

Kiedyś tak będzie, że przyjdziesz do mnie ze zwiędniętą różą bym dała jej wody.
By znów mogła ożyć, wydać kwiaty czerwone jak krew okryta półmrokiem księżyca.
By liście mogły się rozwinąć jak zrobiły to gdy śnieżnobiała pani odeszła w niepamięć.
Będzie tak jak mówię.
I zapukasz do mych drzwi by mi coś powiedzieć.
A ja już to dawno zrobiłam...
Bo samotnym być wśród wyznań to tak jak prowadzić monolog z własnym sumieniem.
Nie ma takiego uczucia, które wyraża miłość a zarazem nienawiść.
To tak, jakby ukłuć się różą, o którą wcześniej dbano jak o nic innego.
Bo tyko kolce są złe...
A we mnie złe jest wszystko.
Tak samo jak dobre jest wszystko.
I to ja dostałam dar miłości opętanej nienawiścią.
I ja umiem kochać i nienawidzić jednocześnie.
I będzie tak jak mówię.
Pokocham kogoś, kogo nie powinnam ale chcę kochać.
Muszę przeprowadzić kolejny monolog z sumieniem.
Lecz w czasie tej rozmowy Ty zapukasz do mych drzwi i usłyszę, że róża potrzebuje wody.
Będę wiedzieć, że Twa dusza jest teraz samotna pośród róż okrytych światłem, które nigdy nie zamilknie...

autor

Klauduśkaa

Napisany: 2010-03-18 Dodano: 2010-03-24 21:19:41

Ten wiersz przeczytano 494 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie