Zacieranie
Przestrzeń czasu...
Siedzę wieczorem
przy biurku
w otoczeniu
drgającej ciszy
przelewam wolno
czas menzurką
szukam obrazu
na starej kliszy
Migają twarze bez wyrazu
usta bezsłowe przelatują
jakieś znaki stop zakazu
oczy się nieme wpatrują
I niczego już nie ma
utopione w czasie
rozsypują się w niemoc
A ja trwam w bezwymiarze
uśpiona przeszłości narkozą
coraz bledsze widzę twarze
Nie pamiętam ich głosów
autor
Zakochana w wietrze
Dodano: 2018-02-16 12:30:36
Ten wiersz przeczytano 742 razy
Oddanych głosów: 23
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (22)
Lubię oglądać stare albumy z fotografiami. Też coś mi
się w pamięci zatarło, ale jeszcze sporo ludzi
rozpoznaję. I co z tego? Kiedy ja umrę, mój syn
wyrzuci albumy na makulaturę nie zastanawiając się kto
jest na zdjęciach...
chciałam napisać coś innego, ale powtórzę za
poprzednikami - z czasem coraz więcej się zapomina.
Czas ślady życia zaciera jak piasek drogę pustynnych
karawan... pozdrawiam
Nie ma co się zatapiac w przeszłość, trzeba iść do
przodu :)
Wiersz piękny
Pozdrawiam :*)
Dobra życiowa refleksja skłaniająca czytelnika do
zastanowienia się nad wartością naszego życia i tym co
ono nam jeszcze przyniesie.
Pozdrawiam:)
Marek
Chyba z czasem coraz więcej się zapomina... Pozdrawiam
serdecznie +++
Niestety wspomnienia z czasem się zacierają...piękny
wiersz...pozdrawiam :)