Zagubiona

O północy gdy księżyc po niebie dryfuje,
w kominie słychać fletu diabelskiego granie,
Biała Dama z portretu wychodzi powoli
odbicia szuka w blaskach kryształowych luster.

Świece iskrzą w świecznikach pokrytych patyną,
rozjaśniają czeluście korytarzy długich,
Dama biegnie szukając swojego lubego
co bezgranicznie kochał, darzył czułościami.

Ukochany, gdzie jesteś, krzyk niemej rozpaczy,
dociera do każdego kąta sal zamkowych,
ze ścian patrzą złowrogo, ci co nonszalancją
zniszczony żar miłości całunem okryli.

Wszędzie szuka, zagląda, nie ma jedynego,
może zamek opuścił, by ukoić serce,
po stracie apollińskiej, anielskiej istoty
ach najdroższy, gdzie jesteś, echo nocą niesie.

Nuty czyta fortepian w hebanowej sali,
zażółcone klawisze dźwiękami żonglują,
obok cień muślinowy o instrument wsparty
czeka, słuchając tonów miłości zabranej.

Pianie kogutów świtem zagłusza muzykę,
gasną iskry w kominie, flet diabelski milknie,
wszystko co było, pękło jak bańka mydlana
na portret powróciła smutna Biała Dama.

autor

WOJTER

Napisany: 2017-10-18 Dodano: 2017-10-18 10:29:57

Ten wiersz przeczytano 1763 razy

Oddanych głosów: 62

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie