Żałuję
żałuję tylko porannej rosy
na rzęsach,
gdy niebo snem płakało
wiatrem dziergane
włosów zwoje
jak pajęczyną
mgła o świcie...
żałuję tylko błękitu nieba
w lustrze twych oczu
ktoś podarował czule
słodkie niezapominajki
w blasku słońca...
żałuję tylko ciszy ust
w czerwieni wstydu
nieśmiało skąpanych
gwiazdy rozsypał
Ktoś niechcący
w cudownym księżycowym pyle...
żałuję, żałuję...
autor
Dunia
Dodano: 2008-01-15 21:20:22
Ten wiersz przeczytano 1605 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
piękna nostalgia wierszu towarzyszy to dobre wiersze
wzruszają Jest dobry
ciekawy konstrukcyjnie wiersz... nawiązujący do
stylistyki Asnyka, tematyka i formą, tak mi na myśl
przywiodło... bardzo przyjemny w odbiorze :)
Takie fantazyjne piękno można żałować. Śliczny
wiersz.+
Uroczy ten twój wiersz i czar zawartych w nim słów.
Tyle szlachetnych uczuć w jednym wierszu ,wielkie
gratulacje.
Pięknie skomponowany wiersz,tyle w nim
uczucia,miłości...wspaniała forma i metaforyczna
treść...brawo
piękne metafory, zauroczyły mnie
wiersz z dużym ładunkiem uczuciowym, świetna forma i
metafory :)