Zapiski z podróży do Kalabrii...

spisane w 2008

....Rok później nadarzyła się kolejna okazja wyjazdu. Tym razem los (czytaj pośrednik) rzucił mnie znowu do niewielkiej miejscowości w górach. Pomimo lata noce chłodne, a w dzień na słońcu upał. Dwa tygodnie suszy i znów leje kilka razy w tygodniu.
....Siedzę w domu, opiekuję się starszą, chorą panią. Wychodne mam tylko w niedzielę do kościoła. Pogaduchy przy lodach z właścicielem caffeterii pozaplanowe. Był bardzo ciekawy wiadomości z mojego świata, Polski.
Rodzina mojej podopiecznej mieszkająca w okolicy zabiera nas na różne uroczystości, tak że ciągu trzech miesięcy udało mi się zwiedzić okoliczne miejscowości. Mogłam z bliska zobaczyć domy, ludzi, zwyczaje... Stara część miasteczek to bardzo wąskie uliczki, domy najczęściej jednopiętrowe, których okna wychodzą na ogród po przeciwnej stronie domu. Nowe dzielnice to domki typu willowego i parę metrów zieleni wokoło. Tereny są tu drogie, bo miejsca między drogą lub rzeką, a zboczami gór jest niewiele.
....Mój gospodarz to 90-letni pan, jeszcze żwawy, niepodobny do naszych staruszków. Chodzi sam po drwa do lasu, po wodę źródlaną, sam robi mydło i sos pomidorowy. A jak to robi?
....Pewnego sierpniowego dnia przywieziono nam przyczepkę pomidorów. Zgromadzona rodzina wzięła się za krojenie. Mnie przypadła rola kręcenia tych pomidorów przez maszynkę, która oddzielała skórki i pestki od miąższu. Tę masę gospodarz przekładał do wielkiego kotła umieszczonego nad paleniskiem i ogrzewał wiele godzin do odparowania. Dodawał sobie wiadome zioła, a potem napełniał nią słoiki i wekował. Sosu tak zrobionego wystarcza dla całej rodziny na rok. A mydło? Produkcja podobna, ale co do kotła wkładał, to tajemnica gospodarza. Wylewał tę masę do drewnianych form, a po zastygnięciu kroił naprężonym drutem na kostki. To takie szare mydło jak nasze.
....Zaskoczyła mnie duża ilość kotów w okolicy, chyba bezdomne, bo w porze obiadowej grzecznie czekały na resztki, a potem biegły pod następne drzwi. Skąd one wiedziały, gdzie i o której godzinie jest obiad? Z innymi zwierzątkami miałam raczej wątpliwą przyjemność. W komorze z zapasami żywności spotkałam skorpiony,chodziły po ścianach, a na schodach na stryszek, gdzie wieszałam bieliznę do suszenia, wygrzewającą się viperę (niewielki wąż). Nie były to miłe spotkania, brrr.
....W całym miasteczku jest kilka małych sklepików, dwa minimarkety i bary, bary, bary... Można tu kupić prasę, słodycze, kawę, alkohole. W głębi jest salka tylko dla mężczyzn. Rozmawiają, sączą piwo, grają w karty, obserwują przechodniów. Kiedyś weszłam do baru, żeby skorzystać z telefonu stacjonarnego. "Amerykana, amerykana" - usłyszałam o sobie. Potem dowiedziałam się, że tak mówią na obcojęzycznych. Sklepy i urzędy mają tu przerwę obiadową w godzinach od 12.00 do 16.00. Wszystko zamknięte oprócz barów. Nad wąskimi uliczkami między domami wisi uprana bielizna, nawet w niedzielę, bo trzeba wykorzystać każdą chwilę dobrej pogody.
....Najważniejszą częścią domu jest sypialnia z wielkim małżeńskim łożem oraz wielka kuchnia z ogromnym stołem i kominkiem. Tu skupia się codzienne życie rodzinne, głównie kobiet i starszych ludzi. Siedzą i rozmawiają, niestety dialektem i nie wszystko rozumiem, ale odnotowałam kilka powtarzających się słów: piove i patata. Zrozumiałam, że martwią się o zbiory ziemniaków, bo ciągle pada.
....A co jedzą? Z moich obserwacji wynika, że na obiad, primo piato (pierwsze danie) to głównie makaron z salsą (sos pomidorowy) a secundo piato: ser żółty, także fasola, cukinia, inne warzywa smażone na oliwie, odświętnie lazania, mięso gotowane, pieczone... i obowiązkowo wino stołowe - cieeeniutkie. Może dlatego pijanych osób nie widać? A na kolację minestra - zupa warzywna, co dzień taka sama. Nie mogli zrozumieć, jak mówiłam, że u nas zupa może być pomidorowa, fasolowa, ogórkowa... Mięso w biedniejszych rodzinach raz w tygodniu, w sobotę: gotowane lub duszone kawałki, najczęściej drobiowe. Piją też dużo wody prosto ze źródła, a okazjonalnie fantę.
....I owoce, owoce, owoce... po obiedzie, po kolacji. A na podwieczorek kawa, bardzo mocna, przesłodzona, w mini filiżankach (też się nauczyłam taką pić) i czasem ciasto - z marketu. Wieczorem po cukierku, może dla zaspokojenia głodu, bo kolacja była o 17-ej. A makarony? Dziesiątki rozmiarów, kształtów, typów, oczywiście z mąki duro. Na obiad spagetti lub tagliatelle, a do zagęszczania zup drobne makarony, na bogatszym obiedzie lazania. To było dla mnie coś nowego, tak jak ich sposób jedzenia. Jedzą szybko, łapczywie, wciągając te swoje spagetti z salsą i popijając winem. Siorbią przy tym i starzy i młodzi.
....Były jeszcze inne momenty zaskakujące. Święto Patrona jest tu pretekstem do szalonej zabawy. Z dwóch stron miasteczka idą dwie procesje z feretronami. Gdy się spotykają, wykonują pokłony i znak krzyża świętego w powietrzu. Jest przy tym dużo śmiechu, zabawy.
....Włosi są bardzo bezpośredni, otwarci. Wszyscy mówią sobie po imieniu bez względu na wiek. Osobą, do której zwracają się z wyjątkowym szacunkiem jest "mamma". Ona ma też najważniejsze i niemal niepodważalne zdanie w wielu kwestiach dotyczących rodziny (nawet wyboru imienia prawnuczki).
....Spotykaną osobę Włosi najczęściej pytają jak się ma, nowo poznaną czy "sposata" (zamężna), a bliską czy jadła carne (mięso). Może tak tylko starsi ludzie pamiętający ciężkie czasy? Bo teraz, mimo że to najbiedniejsza część Włoch, to rząd dba tu o starszych ludzi. Mają renty i dodatki dla osób potrzebujących. Stać ich na płacenie takim kobietom jak ja, za pomoc w opiece nad starszymi i niepełnosprawnymi. Dużo w tej pracy jest Polek i coraz więcej Ukrainek. One mają lepszy przelicznik, ale i ja trochę zarobiłam, sporo zobaczyłam, wiele doświadczyłam... i polubiłam włoską kuchnię (do dziś lubię spagetti z sosem, popijane cienkim winem - tylko dla lepszego trawienia). Polubiłam też tych ludzi, prostych, czasem niepiśmiennych, ale z reguły życzliwych.
....Czy tam wrócę? Nie wiem. Mimo wszystko, to trudna praca i z daleka od najbliższych. Tęsknota za krajem, za językiem sprawia, że mówię raczej nie, ale pożyjemy, zobaczymy.


autor: Teresa Mazur

Tu koniec, ale mam jeszcze jedno opowiadanie z kolejnej podróży. Miłej lektury

autor

Babcia Tereska

Napisany: 2021-12-17 Dodano: 2021-12-17 18:50:17

Ten wiersz przeczytano 1114 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie