ZBIEGŁA CODZIENNOŚĆ

krętą drogą skalistego szlaku
tropiac ślady zbiegłej świadomości
idę boso w gęstej mgle strachu
czujac potu krople codzienności

nozdrzami łapiąc woń jej zmysłową
i szukając wizerunku oczyma
w dłoniach gniotę jej szatę zniszczoną
patrząc w około krzyczeć zaczynam

jej imię echo rzeźbi na skałach
a chmury przenoszą krzyk jak najdalej
ja niespokojna ale wytrwała
wołam szukajac jak siebie samej

zmęczona byciem w niedostatku chwil
w czerni nocy ucieka w ciemności
w twoich ramionach teraz spedza dni
a ja bez zbiegłej trwam świadomości

przy źródle które tyska z kamienia
w zielonej trawie i małych kwiatach
tulisz ja chłonąc barwne marzenia
wielbiac piękno nagosci jej świata

...odchodzi co świt by powracać co noc...

autor

beti027

Napisany: 2006-02-19 Dodano: 2007-01-03 09:40:06

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie