zbyt wiele

chodzę między rzeczami które
czas opuścił przechodząc bokiem
wracają do mnie
wracają powoli

unoszą kurtynę za którą
nieskończone milczenie
i listy

przychodziły coraz rzadziej
jakby kropki utknęły na końcu zdań
w nieistniejącym przesmyku
gdzie opada nadzieja

może koło popielniczek
stygnącej filiżanki kawy
w cieniach pod oczyma

w tym nieruchomym świetle
które ukazywało się zawsze
tuż po zachodzie słońca

ujęte zapachem beznadziejnym
i samotnym

incydent
tak zapewne napiszą gazety

autor

Amadeusz

Napisany: 2008-05-30 Dodano: 2008-05-30 13:59:32

Ten wiersz przeczytano 475 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie