Żebrak

Wyciągnięta dłoń
O chleb prosi w błaganiu
Jego oczy to smutku toń
Zmęczonego w codziennym żebraniu

Ludzie przechodzą dookoła
Obojętnie na niego patrząc
Nieobecność litości, kolejny ruch
Jakby go za biedę każąc

Brak nadziei w jego oczach widać
Bez granic ocean zniechęcenia
Ileż można tak jałmużnę brać?
Zadaje sobie on pytanie, bez skutku

Opuszcza zrezygnowany głowę
Przeszłość swą świetną wspomina
Zapomniawszy dobroci smak
W niemym proteście palce zagina

Któż mu pomoże na tym świecie trosk?
Kto mu poda pomocną dłoń?
Jego duma topnieje jak wosk
A chęć życia to jego broń...

autor

Luiza

Dodano: 2007-01-29 11:53:06

Ten wiersz przeczytano 395 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie