Złoty klucz

Nie trzeba być wcale bogaczem
Nieważne brylanty ni złoto
Największą wartością i cnotą
Jest gdy ktoś ze szczęścia zapłacze

Zapłacze że kochasz go szczerze
Że sercem usłużysz w potrzebie
Gdy czasem się w smutku zagrzebie
Swą przyjaźń mu złożysz w ofierze

Wśród wielkich słów świata i małych
Są słowa dla wielu zaklęte
Dla innych jak chleb są..... jak święte
Od zawsze na świecie istniały

Bóg stworzył człowieka dla duszy
Dał serce ......klucz złoty do niego
Zapyta nas kiedyś...... dlaczego
Ten klucz nam od rdzy się rozkruszył

Wojtku..... i to jest ta metafora , że złoty był a zardzewiał , gdyby żelazny to byłoby zbyt naturalne .

autor

julka56

Dodano: 2008-04-28 00:55:32

Ten wiersz przeczytano 1930 razy

Oddanych głosów: 30

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie