zmarła śmierć złamana

mistyczny świat obraca się wokół nas
tańcząc między grobami, między dniami
cholernie piękny świat kręci się
w kierunku wschodu, potem północy
przeklinając darczyńcę wzniosłości,
konstruktora roślin i atomów helu

Ty uwięziony pośród korzeni czerni
zaklinowany sączącymi się minerałami
krzyczysz do tłumów obojętnej ściółki
wołasz o zmartwychwstanie i maskę twarzy

Jednak zawirowania chwil, tradycje
zmyślone przez łudzących się inteligentów
grodzą Ci drogę wolnego wyznania
wolnej obojętności narodowej i krzyku.
wssane do policzka słowa rodzą się,
gubią w oddechu i tracą sens przepowiedni.

wiem to z własnego doświadczenia.

kamieniołom staje Ci przed oknem
wyglądającym na piękny świat z trawą,
kamieniołom staje się Twoim prześladowaniem
za grzechy, nieczystość sumienia i wibracje.

kamieniołom - brzęczące słowo dławi,
dusi, obezwładnia i przeczy samo sobie!
kamieniołom - to NIE moja powinność
to nie moja praca za bycie sobą!

wyparowywujesz wśród milimetrów czystości
znikasz na długą wędrówkę niebios,
aż doplatasz ostatnie wikliny
i stajesz się pełonometerażowy.

wtargnięte przyczyny, zmyślone przyczyny
chcą ograniczyć moją osobowość.
wyryte w moim deszczu słowa są wielkie!
staje się spowiednikiem kropel, moknę

wróciłem wsród tłumy ściółki - obywatel
szanowany obywatel społeczeństwa!
odmieniłem się dla siebie i wytrwałem!

jestem kruchym płatkiem Boga!

autor

taciak

Dodano: 2007-03-11 16:12:46

Ten wiersz przeczytano 470 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie