Zniknięcie
Nikniesz mi w myślach,
Twój portet przestaje być żywy.
Krótkie wspomnienie tylko nagości,
I słaby cień Twojej twarzy.
Wiem, źe to prawie koniec,
Nawet moje wspomnienie Cię nie uratuje.
Znikniesz ostatecznie w bezdechu,
Zapomni o Tobie szalony umysł.
A co pozostanie?
Niewielkie zdjęcie w księdze twarzy...
autor
Pita
Dodano: 2020-09-10 22:52:55
Ten wiersz przeczytano 1004 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Umysł nie zapomni. To od Ciebie zależy, jak będziesz
pielęgnował wspomnienia.
No niestety, znikanie jest nieuchronne:( Miłego dnia.
No niestety, znikanie jest nieuchronne:( Miłego dnia.
Wyraźna rozpacz, choć spokojność zachowana. I dobrze,
bo wszystko toczy się losem z góry określonym.
Na końcu pozostają tylko zdjęcia...
Warto je mieć żeby nie zapomnieć.
Pozdrawiam
wszystko powoli się zaciera w pamięci. Dobrze, że są
zdjęcia.
Bardzo wymowny i smutny przekaz wiersza, pozdrawiam
serdecznie.
Im starsza księga twarzy, tym więcej nieaktualnych
fizjonomii zawiera...
Czas zaciera w pamięci rysy bliskich nam osób. Zdjęcia
przypominają wspólne chwile, lecz za każdym razem, gdy
wspominamy, pamięć coś odejmuje lub dodaje i obraz
jest coraz bardziej zniekształcony.
Dobrego dnia
smutne i boli...
pozdrawiam
Tak byc moze...