Zwątpienie w człowieka
Niknie to co miałam,
Co za skarb i moralność uważałam.
Nie potrafię uratować życia,
Które kiedyś posiadałam.
Czy byłam szczęśliwa
Kiedy płakałam?
Czy wierzyłam w modlitwę,
Która odmawiałam?
Może i jestem już lepszym
Człowiekiem.
Bo samo bycie nie wystarcza…
„Człowiek” nie brzmi już
dumnie
Kiedy na trupach niewinnych osiada.
Na krwi takich jak ja laury składa.
Nie chce pchać się w wyścigu Waszym.
Do kariery i niechcianej sławy.
Chce po cichu iść swoja droga.
Nie żałując wspomnień, które bolą…
autor
Madziulka d;)
Dodano: 2008-04-30 14:43:30
Ten wiersz przeczytano 584 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Każde życie jest godne uwagi. Człowiek człowieka, nie
potrafi coraz częściej zrozumieć... cóż życie. miejmy
nadzieję, że się polepszy.
jak trudno być w dzisiejszych czasach sobą. a człowiek
rzeczywiście człowiekiem nie wart sie nazywać