Żyć jak zakonnik

Każdy dąży do czegoś w swym znoju
W sposób nieuporządkowany.
Pyszny i chciwy nie zazna nigdy spokoju
Staje się wewnętrznie niespokojny niechciany.

Człowiek słaby duchem w swej samotności
Mało jest jeszcze uduchowiony.
Niepoprawny skłonny do zmysłowości
Napotyka wielkie trudności jest zawiedziony.

Często jest smutny przygnębiony
Gdy z przyjemności rezygnuje.
Spotyka się z sprzeciwem jest rozżalony.
Nieraz się buntuje denerwuje.

Gdy ostygną emocje i uczucie gorące
Czuje ciężar winy w sumieniu.
Poszedł drogą namiętności w swej udręce
Jak ma pojąć uczucie miłości w zawstydzeniu?

Nie ma pokoju w sercu człowieka
Oddanego rzeczom zewnętrznym materialnym.
Namiętności ludzkie są jak rzeka
Czy to ma być nasz cel pryncypialny?

autor

sarenka1965

Napisany: 2008-02-10 Dodano: 2008-02-11 00:09:52

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie