ŻYCIA DOROBEK

Chciałem coś napisać, atrament mój suchy
Więc pytam się wokół jaka jest przyczyna?
Czyż dla „znawców” życia, jużem ślepy, głuchy?
Wiem! Me dni się kończą a wieczność zaczyna

Wkrótce z mego życia nic nie pozostanie,
Żaden pomnik, rzeźba, rysopis, ni obraz,
Prócz szczęścia wspomnienie, i serc pojednanie,
Opisów piękności, myśli moich dobra.

To co miałem w rękach po świecie rozsiałem
Nikomu nie kradłem, i nie żałowałem.
W dni żałoby, tęsknoty, serca rozśmiewałem,
By zniszczyć zaklęcia – „żaby całowałem.”

Za podarki serca nie brałem zapłaty –(lecz)
Łykałem niewdzięczność, ścierałem oplucia
Z uśmiechem słuchałem plotkarzy „cytaty”
Znałem zawiść i zazdrość i zmienne uczucia.

Od drugich zaś miłość w me serce spływała,
Gdym pomagał w walkach, i widział zwycięstwa,
Gdy smutek odpływał, radość panowała,
A serca były pełne czułości i męstwa.

To w życiu dorobek, nie jakaś kolumna.
Na nic mi dyplomy, świadectwa, pomniki.
Żadna dedykacja, żadna wzmianka dumna.
Nieznośny jest mi tłumów oklask i okrzyki.

autor

Lev

Dodano: 2009-03-09 04:39:27

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie