Żyję, więc chcę!
Czas kroi się niczym ciasto
na duże, rozkoszne kawałki
pochłaniane z wielkim apetytem
przez głodnych chwili ludzi.
Łaknienie wibruje w powietrzu,
dotyka wszelkie istnienie.
Z melodią czasu zaspokajane
odchodzi na dno duszy.
Okiełznane spoczywa z radością
ze zdobyczą nowych doznań.
Przetrawiwszy poznane smaki,
sięga po kolejny kęs...
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.